ZEYL-İ SİYER-İ VEYSİ

Veysî adıyla şöhret bulan Üveys bin Mehmed’in (ö. 1038/1628) siyer alanında kaleme aldığı Dürretü’t-Tâc fî Sîreti Sâhibi’l-Mi’râc adlı eseri Siyer-i Veysî ismiyle tanınmış ve söz konusu çalışma Osmanlı sahasında pek çok müellifi de etkilemiştir. Bunlarda biri 17. ve 18. yüzyılın büyük şairlerinden Yûsuf Nâbî’dir. Nâbî (ö. 1124/1712) adı geçen siyeri kaldığı yerden tamamlama işine girişmiş; ilki Bedir Gazâsı’ndan (2/624) Benî Kaynukâ Gazvesi’ne, ikincisi de bu tarihten Mekke’nin fethine kadar (8/630) olmak üzere iki ayrı Zeyl kaleme almıştır. Zeyl-i Siyer-i Veysî adıyla bilinen bu iki tarihte âyetlerin sebeb-i nüzûlleri, yabancı hükümdarlara gönderilen mektuplar ve bazı önemli hâdiseler de işlenmiştir.
Abdulsamet Özmen tarafından Manisa İl Halk Kütüphanesi, Zeynelzade nr. 197’de kayıtlı nüsha esas alınarak tenkitli metin şeklinde yayına hazırlanan Zeyl-i Siyer-i Veysî, aynı zamanda Osmanlı sahasındaki süslü nesirin önde gelen örneklerinden biri olması bakımından da önemlidir.