İRŞADÜL MÜRİD İLE MURAD

        13. asırda Hârizm, Orta Doğu ve Anadolu topraklarında etkili olmuş âlim ve mutasavvıflardan biri olan Kübrevî şeyhi Necmeddîn-i Dâye’nin Farsça olarak kaleme aldığı Mirsâdü’l-İbâd mine’l-Mebde’ ile’l-Me‘âd, adı geçen coğrafyalarda en fazla rağbet gören mensur tasavvufî eserlerden biridir. Bir mukaddimeden ve beş babdan oluşan eserde yaratılışın mertebeleri ile mülk ve melekût âlemlerinin yaratılması, insanın yaratılışı ve ruh-beden münasebeti, nübüvvetin zaruri oluşu, tarikata göre nefsin tezkiyesi ve ruhun arındırılması, şeyh ve müridde bulunması gereken özellikler, zikir ve halvet bahisleri ile rüyalara ve keşiflere dair meseleler, nefsin mertebeleri gibi konular derinlemesine ele alınmıştır. Eserin son babı ise hükümdarlar ve diğer devlet adamları, kalem erbabı, âlimler, müftüler, kadılar, toprak sahipleri, ziraatçılar, tüccarlar ve zanaatkârlar gibi çeşitli insan gruplarının gidişatına ve vazifelerine dair hususları incelemektedir. Özellikle bu son bab dolayısıyla eserin tasavvufî bir siyasetname ve nasihatname özelliği gösterdiği söylenebilir.